Hiçbir gruba ait olmadan yaşamak büyük lükstür.
Ön yargıya izin vermez. Egoyu barındırmaz. 


Dostunu, bağlı olduğun gruplar ve inançlar ile değil sadece yüreğinle seçersin.


İnsanların ağzını doldura doldura konuşma yarışına girdiği zamanlar, sen özellikle susarsın. 


Bu durumu yaşarken en fazla cahillikle, gericilikle, dincilikle, solculukla, sağcılıkla, kürtçülükle ya da “her devrin insanı” olmakla suçlanırsın.


Ama bu bilindik ve orantısız tavır, sende suçluluk duygusu yaşatmaya yetmez; inadına, hayata tebessüm edersin.
Bu tebessüm sana huzuru hissettirir.


Karşındakine yeri gelir ‘haklısın’
bazen de ‘haksızsın’ dersin.


İdeolojik fikir çatışmalarında sen ya güzel bir şiir okur ya da güzel bir müzik dinlersin.


Tam bunları düşünürken son günlerde TRT 1’de harika bir televizyon kurgusuna denk geldim. 


“Yedi Güzel Adam”


Televizyonlarda yüzlercesi bulunan;
Zengin hayatlar, mafyalar, karışık ve entrikalı aşk hikayeleri ile milleti aşağıya çeken televizyon dizileriyle aynı kefeye koymamak için “dizi” kelimesini kullanamadım.


Özlediğim farklı bir şeyler var “Yedi Güzel Adam” da.
Daha önce tanımamış olmanın biraz mahçupluğu, biraz da heyecanını yaşatan, Kahramanmaraş’ın edebiyat üstadlarının hayatını yaşıyorum.


Erdem Bayazıt, Cahit Zarifoğlu, Nuri Pakdil, Rasim Özdenören, Ali Kutlay, Mehmet Akif İnan ve Alâeddin Özdenören.


“ Yedi Güzel Adam “ kurgusunda duyduğum en güzel cümleye sizde kulak verin; 


“Acıyı güzele, kötüyü iyiye çevirmek lazım. Bunu da ancak sanatla yapabiliriz. Ölümsüz olan, bir tek o çünkü.”              

(Nuri Pakdil)



“Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin 
Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum 
Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında 
Kimse elini uzatmıyor 
Bir gürültülü yaşama gidiyor dünya 
Boşalan bir deniz gibi 
Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu. 
Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme 
Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar 
Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda 
İnsanların koşup dolduğu bu dar yapılarda 
Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar 
Biz bunun için mi geldik. “


                 -Erdem Bayazıt