“İnsanlar benim için şarkı söyleyemiyor diyebilir ama

 hiç kimse, hiç bir zaman benim için şarkı söylemedi diyemeyecek”

 

("People may say I can't sing, but no one can ever say I didn't sing.”)

 

 

Son zamanlarda izlediğim en etkileyici biyografi filmi “Florence Foster Jenkins” bu sözlerle bitiyor.

Bu filmde Meryl Streep, 1900’lü yılların başında yaşamış, müziğe sevdalı fakat hiç bir müzik yeteneği olmayan ve inatla opera şarkıcısı olmaya çalışan zengin bir kadını canlandırıyor.

 

Paranın kokusunu alan müzik öğretmeni öyle bir gaza getirip destekliyor ki en sonunda ünlü bir salonda konser bile veriyor.

 

Salon, hediye olarak bilet yollanan askerler, üzerine para ödenerek getirilmiş insanlar ve şakşakcılarla dolup taşıyor.

 

Filmde çok duygusal anlar da yaşanıyor ama, benim aklım yıllar önce bir psikolog arkadaşımın uzun uzun anlattığı “Kruger Sendromu”nda…

 

Ya bu filmdeki karakterle bir ilgisi var,

ya da yaşadığımız çağ ile ilgili bir sorun olduğundan, benim bilinçaltıma giren bir durum bu, çok emin değilim…

 

 Kruger’ı şöyle tanımlamıştı; 

”İşinde çok iyi olduğuna yürekten inanan 'yetersiz' kişi, kendini ve yaptıklarını övmekten, her işte öne çıkmaktan ve aslında yapamayacağı işlere talip olmaktan hiçbir rahatsızlık duymayan, aksine her şeyin

hakkı olduğunu düşünen kişi”

 

Şöyle bir düşünün etrafınızda o kadar çok bu sendromla yaşıyanlar var ki…

Birileri bir iş yapmak isteyebilir, ama yeteneği olmadığı halde bu işte iyi olduğuna inandığı ya da birileri tarafından bir sebeblerden dolayı inandırılıyorsa bu durum da bu sendromun sonucu…

Bu kişi aslında o işe yatkın biri olmadığını bir süre sonra anlasa da yine de vazgeçemiyormuş.

Bu filme de baktığımızda şarkı söylemekte son derece yeteneksiz bir kişinin sadece kendi tatmini için, parayı da devreye sokup neler neler yapabileceğini görüyoruz.

Dünya üzerinde Allah vergisi muhteşem sesler, yetenekler, başarılar, çoğu zaman parasızlık ve imkansızlıklar yüzünden sistemde kaybolup gidiyor.

Ama işte  tarihten bugüne gelen bu tip örneklerde var.

Para insanı vezir de ediyor rezil de…

Herhalde en acıklısı da hayata dair çeşitli alanlarda alkışlar devam ettikçe rezil olan kişilerin kendilerini her daim vezir olarak görebilmesidir.