Ey İstanbul,
Çekil git karşımdan
Al o mavi gözlerini de öyle git
Çelme aklımı İstanbul
Çıkma karşıma bir daha...
Sokaktaki kız çocuğunun çaldığı acıklı akordeon melodisiyken fon müziğin,
Darbukanla kıvrıla kıvrıla sokulma yanıma İstanbul...
Ne yaşatabildin seza gibi
Ne akıldan çıkabildin be adam gibi
Çelme aklımı İstanbul.
Yıkma artık, yıldırma...
Gecenin en karanlığında, kaldırım aralarından sızan kirli su kadar karanlıkken...
Sevdalını paramparça ettin, yerlerde sürüdün be İstanbul...
İnsanlar şimdi kimliksiz, ümitsiz, kredisini çoktan yitirmiş...
Hayatta kalabilmek için birbirine yanaşan kirpilerden farksız...
Her biri, başka bir çaresizlik,
mutsuzluk biriktirmiş gözyaşlarında
Sense kendinden emin, mağrur, hep bahadur...
Çekil git karşımdan İstanbul
Çelme aklımı
Çıkma karşıma bir daha...
Sokaktaki kız çocuğunun çaldığı acıklı akordeon melodisiyken fon müziğin,
Darbukanla kıvrıla kıvrıla sokulma be yanıma İstanbul...