İlk defa giden bir yılın arkasından bakmıyorum. Özlemeyeceğim seni 2016. Boşver umutlarımı çalmayı, sen bayağı bayağı benim çocuklarımın, yakınlarımın geleceğini çaldın. Korkmak ne demek sorsalar tarif ederim ama korkmayı hiç bu kadar ezberime yazmamıştım.
Hayatımın yıllarını dilimlere ayırsam, seni kimseye vermek istemem, mümkün olsa çöpe atardım ama en çok da senin acı tadın kaldı damağımda. Korkarak yiyeceğim artık kalan dilimleri.
Sona yaklaşmak seninle başladı, beklememek, ummamak seninle başladı. İnsanların omuzlarının gerisini kontrol etmek seninle, karanlıkta yürüyememek seninle başladı.
İlk defa bu sene, çocuklarıma tecavüz ne demek onu anlattım. Şehit kimlere denir, sordular söyledim. Ben açıklarken ağladım, onlar korkuyu öğrendi.
Annelerin babaların çocuklarını koruyamadıklarını söyledim.
Sen bana, birkaç kitap, biraz da yazı dışında birşey katmadın 2016.
Gülerken vicdan azabı çekmeyi, mutlu olmanın kimsenin, mutsuz olmanın herkesin kaderi olduğunu bir güzel ezberlettin. Çaresizliği santim santim yerleştirdin içimize.
Dostumuz düşmanımız birbirine karıştı. Güvendiklerimiz vurdu, düşmanlarımız daha da düşman oldu.
Zengin de olmadık, istediğimiz arabaları alıp ağız tadıyla da kullanamadık, çocuklarımızı iyi okullarda da okutamadık.
Sosyal medyayı da kattın yanına, bizimle oynadın durdun.
Katilleri affettik, tecavüzcüleri aramıza aldık, mafyayı sever olduk.
Neden bilinmez kafayı değerlerimize taktın, ağır sınav sorularıyla insanlığımızı sınadın durdun. Öyle çok insan çaktı ki bu sınavlardan, bizi öyle yalnız bıraktın ki, sokağa atıldık sanki aç susuz.
Ağlamaktan gözyaşı kalmamış analarımız, boğazları düğümlü babalarımız, intikam almak için yanan kardeşlerimiz, 100lerce yetim bebeğimizden başka ne verdin bize bu sene?
Sahi ne istedin bu kadar bizden 2016? Utanç yılı olmanın dışında ne geçti eline?
Ben seni özleyemeyecğim… hatta bu kapıdan gittiğin gün anmayacağım bile.
“Daha zoru olamaz” diyorum,
“Belli olmaz” diyorlar.
Sonra bir farkediyorum ki, evet belli olmaz.
“Daha zoru da olsa ona da dayanırım, ona dayanacak evlatlar da yetiştiririm” diyorum.
Umut 9 canlıdır ya, 8i bu sene can çekişe çekişe ölse de kalan bir taneyi beslerim.
Madem hayat bize orantısız bir savaş açmış, ben de orantısızca umut ederim.
Geçen sene hiç bir insanın bahçesine bahar gelmemiş olsa da, en azından bu sene belki kış da gelmez. Kenarda köşede bulduğumuz iyiliklerle unuttuğumuz insanlıklarımızı hatırlarız. Hâlâ paylaşabilen hâlâ başkaları için üzülebilen, hâlâ yardim edince içi coşan insanlar var. Biraz korksalar da hâlâ varlar. Çoğalabiliriz.
Sevgili 2016. Sana son sözüm. Seni sevmedim ve unutmayacağım. Ama sen benim kalan tek umudumu elimden alamadın.
Ben yine yeni yıl listemi yaptım, yine planlarım hazır. Bir yıl yetecek kadar ümidim de var. Hiç uğraşma artık bence.
Umarım 2017 de biraz daha hizaya gelirsin.
Mutlu huzurlu bir yılınız olsun.