28 Şubat’ta dağ yok muydu?

Dağa çıkanlar, daha doğrusu çıkarılanlar, ciğerlere iyi geldiği için yüksek rakımda oksijen depolamaya, hayvan otlatmaya veya çiğdem toplamaya çıkmadılar... Kan dökmeye, katletmeye çıktılar... Kuzuları kırmaya, yakmaya, yıkmaya, adı konmamış bebekleri parçalayacak patlayıcılar yapmaya, uyuşturucu ticaretine ve bölmeye çıktılar... Bütün bunlar biliniyorken, “Ben de dağa çıkardım” açıklamasını zihinlerde tamamladığınızda aslında neyi söylemiş olduğu belli olan kişi, Zaho Belediye Başkanı değil, maalesef Türkiye Cumhuriyeti’nin Başbakan Yardımcısı!..

Elbette işkence insanlık suçudur ve asla savunulmaz... Ama şunu da bilelim ki eğer kötü muamele, işkence, hukuksuzluk, baskı, adaletsizlik ‘dağa çıkma’ gerekçesi olsaydı, dönem dönem bu ülkenin ovalarında ve şehirlerinde bir avuç sermayedar ve seçkinden başka insan kalmazdı... Oysa insanımızın yüksek irfanı, ‘devlet’le ‘yönetici’nin kusurlarını ayırmaya hep yetti... Ezildi, devletine küsmedi, kırıldı küsmedi, kovuldu küsmedi... Mesela milliyetçiler, bu duygunun en bariz örnekleri olarak kaldılar... Şimdi Bülent Arınç zihniyeti ‘devlet-birey’ilişkisini düzenleyen asırlık taşları yerinden oynatmaya çalışıyor...

Arınç’a sormak lâzım: ‘Zulüm’ dağa çıkmanın bir gerekçesiyse, 28 Şubat’ta çıkacak dağ mı bulamadın? Arınç o süreçte RP’nin önemli adamlarından biriydi ve milletvekiliydi... Yargı brifingiyle açığa çıkan hukuksuzluk sürecinde, hükümet sürekli aşağılanıyor, Başbakan Erbakan saatler süren MGK toplantılarında kan ter içinde bırakılıyordu... İsrail’le tarihin en büyük askerî eğitim ve işbirliği anlaşması bu dönemde imzalatılıyor, hükümet, Susurluk bahane edilerek, kamu kuruluşlarının ve üniversitelerin de dahil olduğu bir kampanyanın hedefi haline getiriliyordu...

İş o kadar trajik hâl almıştı ki, dönemin Başbakanı Erbakan, teamüllere aykırı olmasına rağmen Genelkurmay Başkanı İsmail Hakkı Karadayı’yı Başbakanlığın merdivenlerinde karşılıyor, merdivenlerinde uğurluyordu... ‘Tersine ast-üst ilişkisi’nden medet umulur hâle gelmişti... Hatta Erbakan’ın, Barzani’nin elindeki buğdayların alınması için Karadayı’dan izin istediği görüntüler bile hafızalardadır... Ama hiç birisi çözüm olmadı... İp çekildi, Sincan’da tanklar yürütüldü... Antidemokratik biçimde iktidardan da düşürüldüler, partilerinden de oldular... Rektörlerin selâma duracağı vaadiyle iktidara geldiler, itile kakıla kovuldular... Partileri kapatılırken, bazı milletvekili arkadaşlarının milletvekillikleri düşürülürken, herkes fişlenirken, Arınç ve arkadaşları, sözlük anlamını tam karşılar biçimde o dönemde ‘nanemolla’ gibiydiler... Şimdi Kürt’ün çocuğuna ‘dağ gazı’ veren Bülent Arınç, demokratik yolların tamamen kapatıldığı o yıllarda neden dağlara çıkmayı denemedi? İnsan hiç olmazsa bir Uludağ’a çıkardı değil mi?

Aslında amacım Arınç gibilerin neden dağlara çıkmadığını sorgulamak değil, etnik goygoyculuk uğruna içinde düştükleri çelişkiyi vurgulamak... Ne oldu şimdi? 28 Şubat’la ilgili dâvâ açıldı açılmasına da, emir-komuta zinciri içerisinde hareket eden kurumun bir numarası Karadayı dışarıda... Tıpkı 27 Nisan bildirisinin arkasında olduğunu ifade eden Büyükanıt gibi... Suçluların süzülerek cezalandırma yönteminin benimsenmesi yerine, Ergenekon ve Balyoz’da olduğu gibi ‘kurumsal düşmanlık’ algısını pekiştiren toplu tutuklamaların izahını kim yapacak? Gerçekten 28 Şubat yargılanıyorsa, menfaat kuyularının başına inzibat siparişi veren sermaye ve onun emrindeki medya patronları nerede? Şimdi onlar milyar dolarlık ihaleleri ‘din kardeşlerimiz’le konsorsiyum hâlinde toplarken, kendileriyle yeni aile fotoğrafları çektirenler kimler?

Bülent Arınç gibiler, Kürt çocuğuna dağ gazı vermekten önce bu sorulara cevap vermeliler... Belli ki Arınç, yeni bir misyona soyunmuş... Dikkat edilirse, BDP’li milletvekillerinin dokunulmazlıklarının kaldırılmasıyla ilgili parti içinden ilk itiraz ondan gelmiş, kendisini güneydoğu kökenli milletvekilleri takip etmişti... Diyarbakır Belediye Başkanı Osman Baydemir’in ‘Arınç’ın bendeki yeri başka’ açıklamasındaki gizeme ışık tutar tarzda ilerliyor Bülent Arınç... Çünkü siyasetçinin her konuşmasında bir hedef kitle vardır... ‘Dağa çıkma’yı olumlayan bu açıklamanın hedef kitlesi bellidir... Aynen Başbakan’ın zaman zaman dile getirdiği “Biz Türk milliyetçiliğine de karşıyız” sözlerindeki hedef kitle gibi... Ağlamaktan geri kalan vaktini etnik şımarıklığı okşamaya ayıran Arınç, bu yola baş koymuş ve pervasızca ilerliyor... Suçu meşrulaştırmış, suçluya hak vermiş, kimin umurunda? Herhalde hukukun harekete geçmesi için doğrudan dağa tur operatörlüğünü ilân etmesi lâzım!.. Belki o zaman hukuk devreye girer!..

Ne diyelim... Bülent Arınç artık dağdadır, BDP’lilerin gönül dağında!..

(YeniÇağ gazetesinden alınmıştır)